MISBRUIK

Het is 04:00 ’s nachts, jij zit rechtop in bed, en ik vraag me voor de zoveelste keer af hoeveel jij nog kan hebben

Je hebt me weer eens het een en ander verteld. Over hoe (toch vooral mannen) ooit besloten hebben dat ze jou mochten misbruiken. Hoe (toch vooral mannen) er mee weg zijn gekomen. En over hoe jij dat toen totaal niet doorhad, of besloot het te bagatelliseren onder het mom van zelfbescherming.

Het gevoel dat mijn lichaam overneemt is er een van verdriet en machteloosheid. Alles wat je me verteld ligt in het verleden, en daar waar de heren in kwestie door zijn gegaan met hun leven, lig jij uit te drogen op bed, omdat je tranen voor de zoveelste keer op zijn. 

 

Het maakt me boos. Ik heb je tot nu toe immers altijd kunnen helpen, maar met dit onderwerp kan ik niets anders dan luisteren, je vasthouden, en je laten voelen dat het niet jouw schuld is.

 

Want dat is misschien nog wel het grootste probleem: jij bent ervan overtuigd dat het jouw schuld is. Dat jij het meisje bent, dat dit over zichzelf heeft uitgeroepen. Want vrouwen die veel seks willen, zijn allemaal vuilhoeren. En mannen die vrouwen misbruiken, ach, dat hoort er nou eenmaal bij.

 

De stroom aan verhalen en tranen maken van mijn buik een achtbaan. Kurkentrekkers, loopings en dat karretje dat aan het einde van de baan net iets te hard remt, waardoor je het gevoel hebt dat je al je organen bij elkaar moet rapen, omdat ze ergens buiten je lichaam terecht zijn gekomen. 

 

En toch wil ik dat je het me vertelt. Alles. Tot in de meest gruwelijke details. Op die manier dragen we samen een last, maar kan je ook een voorbeeld zijn voor die 100.000 vrouwen, die jaarlijks seksueel worden misbruikt. 

 

Ik als witte, Nederlandse man, voel me enorm schuldig. Nog nooit heb ik een meisje aangerand of misbruikt, maar toch voelt het alsof ik wel onderdeel ben van het probleem. Als ik met andere mannen zit, durf ik immers ook niet te zeggen: “joow, dit is niet hoe je over vrouwen praat.” Bij mij zit er ook nog een drempel, terwijl het juist zo belangrijk is, dat mannen elkaar aanspreken op hun gedrag.

 

Je draait je weg. Niet weg van mij, maar van de angst dat ik het teveel vind. Bang dat ik wegga, en dat je weer in de steek wordt gelaten. Dat er weer een man is die je (mentaal) misbruikt. Weg van het gevoel dat je een drama Queen bent. Dat je de avond verpest, terwijl met mij praten juist een enorme vertrouwensband schept.

 

De klok zegt dat het 04:25 is. Je bent op, moe, gesloopt. Ik loop naar de keuken om naald en draad te pakken. Terwijl ik je gebroken hart weer aan elkaar naai, voel ik dat je weer een stukje sterker bent geworden.