Columns van Koen

Studeren. Ga dat doen. Het is leuk. Je krijgt er alleen wel zoveel stress van, dat je niet meer normaal kan functioneren.   Laat ik, voor de verandering, mezelf even als voorbeeld nemen.  Ooit begonnen aan een mbo-studie, deze afgerond, daarna een HBO gaan doen, deze na een jaar gestopt, en dan nu eindelijk een HBO gevonden waar ik op mijn plek zit.   Vermoedelijke studieschuld aan het einde van mijn studieloopbaan: €75.000   Je leest het goed   Vijfenzeventigduizend euro.   Daar kan je, als je zou willen, een hele leuke auto voor kopen. Maar waarom leen je dan ook zoveel bij? En waarom maak je niet gewoon je studie af binnen de looptijd die ervoor staat? En waarom doe je dit? En waarom doe je dat?   Ho. Stop.  Ik krijg al genoeg stress van het vooruitzicht dat ik een schuld heb die op mijn schouders drukt. Dit alleen is al een reden dat ik nu thuis, op de bank, als een pas gekochte zak aardappelen weg zit te zakken.   Al die vragen die ik ne...

Zo rond een uur of 23:00 ’s avonds, zit ik op de bank nog even te scrollen door de NOS app.   Als hoofdartikel staat er een kop, die mij gelijk in het oog springt: “Zomer voelde als slechte zomer, maar was heel gemiddeld”.   Zelf weet ik niet onder welke steen deze journalist heeft gelegen. Maar zoals te lezen was bij de NOS (waar zij/hij notabene voor werkt) was het allesbehalve een gemiddelde zomer.   Ja, okay, het weer was wellicht aan de “gemiddelde” kant. Maar voor zover ik weet, is de gehele evenementen branche ingestort, zitten we nog steeds met dat rot virus, en is er een land ergens in het midden van de aardbol volledig ingestort.   Want dat is hoe onze wereld er op dit moment uitziet. Het lijkt een en al ellende en miserie. De wereld staat in de fik, letterlijk overigens, want op de koudste plekken op aarde hoeden nu bosbranden, en we doen dat, waar wij als mensen zo goed in zijn: ruzie maken.   Laten we het eens even hebben over de situatie in Afghani...

Het is vijf uur in de middag. Buiten schijnt volop de zon. Een ouderwetse, Nederlandse zomerdag. Maar ik ben te moe om de deur uit te gaan. Vroeger, toen ik nog een kleine, depressieve jongen was, had ik dit gevoel ook. Vastgekluisterd aan mijn bed, probeerde ik in mijn eentje de demonen in mijn hoofd te verjagen.   Maar nu voelt het anders. Mijn moeheid komt nu juist van het praten. Uren, dagen aan een stuk, kan ik mijn stem bij jou kwijt. De stem in mijn hoofd, die eerst vooral voor mezelf bedoeld was, zweeft nu door de lucht, waarna het een plekje vind tussen jouw oren.    Samen met heel veel andere mannen, ben ik dit niet gewend. Het praten over mijn gevoelens leek altijd alsof het me vanzelf ging, maar de manier waarop was altijd afstandelijk en koud. Want dat is wat man zijn is. Niet praten over hoe je je voelt, stoer doen, grote bek opzetten, en huilen is voor mietjes. Vrouwen zijn er om de afwas te doen, en een keer je pik in te hangen. Praten? Nee dat hebben wij ...

Het is 04:00 ’s nachts, jij zit rechtop in bed, en ik vraag me voor de zoveelste keer af hoeveel jij nog kan hebben Je hebt me weer eens het een en ander verteld. Over hoe (toch vooral mannen) ooit besloten hebben dat ze jou mochten misbruiken. Hoe (toch vooral mannen) er mee weg zijn gekomen. En over hoe jij dat toen totaal niet doorhad, of besloot het te bagatelliseren onder het mom van zelfbescherming. Het gevoel dat mijn lichaam overneemt is er een van verdriet en machteloosheid. Alles wat je me verteld ligt in het verleden, en daar waar de heren in kwestie door zijn gegaan met hun leven, lig jij uit te drogen op bed, omdat je tranen voor de zoveelste keer op zijn.    Het maakt me boos. Ik heb je tot nu toe immers altijd kunnen helpen, maar met dit onderwerp kan ik niets anders dan luisteren, je vasthouden, en je laten voelen dat het niet jouw schuld is.   Want dat is misschien nog wel het grootste probleem: jij bent ervan overtuigd dat het jouw schuld is. Dat jij het...

Tegenover mij zit mijn tot amateurfotograaf getransformeerde vriendin. Jaren geleden, toen ik nog een kleine jongen was, kreeg je in een restaurant eten dat alleen jij te zien zou krijgen.  Een takje rucola dat balanceerde tussen een half Cherry tomaatje en een toefje witte mouse waarvan je, zelfs na het te proeven, nog steeds geen idee had wat het was. Het mini geluksmomentje.   Tegenwoordig is het een eerste levensbehoefte geworden om alles dat je eet, eerst op Instagram te zetten. Niet alleen wat je eet, maar ook wat je doet, draagt, vindt, roept, in de wc achterlaat en wat misschien juist in het toilet gedeponeerd had kunnen worden.   Sociale media verslaving is de grootste pandemie van deze tijd. Luister niet naar Rutte als hij weer eens doorblaast over Corona, Insta is de echte killer.    Onze jongeren veranderen langzaam in analfabetische dikzakken, omdat ze liever kijken naar schuddende billen op Tik Tok, dan dat ze een boek lezen, en ook ouderen voelen ...

De NASA heeft een nieuwe planeet ontdekt waar waarschijnlijk leven mogelijk is.     “TOI 700 d” heet het. Uiteraard zijn er weer een hoop wetenschappers die dit wel zien zitten, en erop aandringen dat er meer onderzoek naar wordt gedaan. Want gelukkig hebben we op onze huidige planeet alles zo goed voor elkaar.   De kans is groot we die planeet ook weer gaan verneuken met mega stallen, 500.000 dode dieren per jaar door stalbranden, dikke mensen die in een rolstoel die de McSpace in worden gedauwd of boeren die met de space trekker snelwegen gaan blokkeren.   Want dat is toch waar wij mensen het allerbeste in zijn: het verpesten van de natuur. Dieren zijn alleen maar nuttig als we ze kunnen eten of aaien. Het liefst willen we zo veel mogelijk eten voor zo min mogelijk geld. Waarom zouden we groenten eten, als we voor hetzelfde geld onze dikke lijven bij de McDonalds vol kunnen proppen? Zolang de dokter jaarlijks onze aderen blijft uitspuiten en onze pacemaker van een ...