Columns van Koen

Mijn aller aller beste maatje. Mijn broertje. Mijn zelfgekozen familie. De persoon die me op m’n best, maar ook zeker op mijn slechtst heeft gezien. Hij is nu in het ziekenhuis om, samen met zijn vrouw, zijn zoon ter wereld te brengen. De nieuwe liefde van zijn leven.   Op een avond waar alles samen lijkt te komen, rollen de vloeibare tranen van geluk over mijn wangen. Warme, natte strepen bestrijken de plek tussen mijn ogen en mijn mond. Tranen vloeien voor de liefde. Ik hoop dat ze groeven achterlaten, zodat ik elke dag herinnerd wordt aan hoe ik me vandaag voel.   Dit is de grootste liefdes avond die ik in mijn 27 jaar heb gehad.    Vanavond is de avond waarin mijn grootte liefde haar vrijheid aan het terugnemen is. Dansend tussen prachtige lichamen met haar aller beste vriend. Weer aan leren houden van zichzelf. Dat het okay is om te zijn wie je bent. Om te zijn wie je wilt zijn.   Vanavond is de avond waarin ik mijn nieuwe liefde weer beter heb mogen leren ...

Een aantal weken geleden betreurde ik, dat ik mijn Yeezy Boosts terug moest sturen, omdat ze bij Adidas niet helemaal doorhebben wat maat 46 precies moet zijn. Vandaag ben ik blij dat ik in mijn collectie van veel te dure schoenen er geen van Kanye West heb.   Ik begrijp racisme en discriminatie niet. Echt niet. Niet omdat ik wit ben en het nog nooit heb ervaren. Nee.  Ik kan er gewoon niet bij waarom je denkt dat je op basis van iets als de hoeveelheid pigment in je cellen iemand kan haten. Of omdat iemand in een “op een andere manier geschreven maar precies hetzelfde verhaal” geloofd, je vindt dat je meer bent. Meer zijn dan een ander. Waar haal je het gore lef vandaan om zo te denken?   Wie dit nu leest en denkt “ja maar wij witte mensen worden ook…”: ga terug naar je in elkaar geknutselde Thierry Baudet altaar, trek jezelf af op z’n mislukte kop, verwijder twitter van je telefoon, ga in bed liggen en kom er de komende 15 jaar niet meer uit.  Wij. Hebben. Jou. Nie...

1176 B.C. - Athene Op z’n nieuwe sandalen en in de vers gestoomde toga loopt Hector naar het badhuis. Een warme, vochtige plek vol met naakte mannen, gespierde torso’s, lange vochtige baarden en dikke vleeslullen. Hector gaat niet alleen maar naar het badhuis om schoon te worden. Nee, Hector wordt er liever vies dan schoon gemaakt.   Biseksualiteit was in de tijd van de Grieken erg normaal. Mannen die het met mannen deden, met vrouwen. Met alles eigenlijk (dat “alles” is veel omvattend en wellicht niet altijd heel handig geweest). Wat vaststaat is, dat seksualiteit veel minder een issue was.   Tegenwoordig ligt dat anders. Gevoeliger. Mensen doen vaak op basis van karakter of uiterlijk aannames. Zo gaan de meeste mensen er vanuit dat ik een witte, monogame heteroman ben. Ik ben wit. En voorlopig identificeer ik mezelf ook als man. Maar ik ben niet hetero. Nooit geweest. Maar je kan alleen maar een grote, brede ondergetatoeëerde man zijn als je hetero bent.   Deze week was...

Het is een gemiddelde dag in oktober. Niet warm, niet koud. Droog. Mensen zijn bezig met hun eigen rompslomp. Werken. Maken. Leven.   Ik heb zelf net wat dingetjes die ik heb gemaakt, afgerond. Meninkjes over gehad, cijfertje voor gekregen. Allemaal dikke prima.    Zelf houd ik nooit zo van cijfers krijgen. In mijn hoofd is het eigenlijk nooit goed genoeg. Onder een 7 ben ik teleurgesteld, vanaf een 8,5 denk ik: “als ik nu net wat meer moeite had gedaan had ik een 9 kunnen vangen” en als iemand me ooit een 10 zou geven geloof ik het niet.   Het is eigenlijk nooit goed. Goed genoeg. Ik sta over het algemeen achter de schepsels die ik creëer, totdat ik zie wat anderen hebben gebakken.   Alsof er een schop in mijn ballen wordt gegeven voel ik de onzekerheid mijn dikke en dunne darm binnen marcheren. De oude bekende. Ik omarm hem nog niet. Ik duw het nog steeds weg. Beseffend dat ik die strijd nooit ga winnen steek ik de witte vlag omhoog en vraag ik om een wapensti...