Columns van Koen

Vanochtend werd ik wakker. Om 06:40, onder het heerlijke zachte warme voorwerp dat een deken heet. Hoe lang zou ik hebben geslapen? Een uurtje of… 7. Dat is voor mijn doen best lang en meestal was dit ook wel genoeg.   Echter, ik sta de laatste tijd vaak moeier op dan dat ik naar bed ben gegaan. Alsof ik in mijn slaap de marathon van mijn dromen heb gelopen. Ik voel me opgebrand. Uitgeblust. Leger dan de zak van Marco Borsato na een avondje barbecueën.   En dat terwijl ik sinds een kleine maand niet meer in therapie zit. Jeej! Leve mij en mijn magische brein, waarin een filter ontbreekt en het daardoor allemaal van die stukjes gemalen koffieboon doorlaat. Uit therapie dus. Dan verwacht je, dat het een stukje beter zou moeten gaan. Zeker omdat tijdens de aanloop naar het einde alles zo voorspoedig liep dat ik zei: “ik vond het kei gezellig, maar ik naai ‘m eruit.”   Alleen, als je, zoals ik, twee keer in de week intensief therapie heb, heb je om de 3 á 4 dagen een professi...

  Daar zit ik dan met m’n grote bek. Verscholen achter het zelfgecreëerde imago van een grote gast met een baard, tatoeages en iemand die grapjes maakt over alle onderwerpen die een te dicht in de buurt komen, zit ik mijn tranen in bedwang te houden.   Ik zit tegenover een groep heel sterke jonge mensen die een voor een hun verhaal vertellen. Over henzelf. Over het leven. Over dingen die leuk zijn. Over dingen die kut zijn. Zaken waar ik op die leeftijd nog niet eens over durfde na te denken, laat staan over durfde te praten.   Wat me opvalt is hoe iedereen haar, zijn of hen eigen shit heeft. En dan heb ik het niet over “ik heb mijn teen gestoten toen ik vier jaar was”, maar over diepgewortelde trauma’s. Voor mijn gevoel is dat iets waar wij als generatie pas echt naar graven. Waar wij als generatie pas echt aan durven te zitten. Alsof we alle fucking teringzooi van onze (groot)ouders aan het opschonen zijn. Nouja, niet alsof…   Schatkistje openen hier, keldertje daa...

“Waarom?” Ik heb geleerd dat ik de waarom vraag niet meer mag stellen. Het is een vraagstelling die ervoor zorgt dat je je moet verantwoorden. Iets moet uitleggen.   Toch ontkom ik er niet aan. Zo vroeg ik me deze zomer vaak af: “Waarom accepteer ik mezelf niet zoals ik ben?”. En dan vooral: “waarom verwacht ik van mezelf dat ik een six-pack, brede schouders en een fotoshoot ready lichaam heb?”. Of “waarom verwacht ik van mezelf dat ik al klaar zou moeten zijn met school?” Of “waarom verwacht ik van mezelf dat ik …” je snapt het wel denk ik. Waarom, waarom, waarom. De grap is, dat het antwoord op die vraag eigenlijk nooit komt. Aan jezelf stel je de vraag vaak uit onzekerheid, en aan een ander stel je de vraag ter verantwoording.   Waarom laten we een baby van 3 maanden doodgaan in een vluchtelingenkamp in Nederland? Waarom zijn we nog steeds afhankelijk van Russisch gas? Waarom is het in mijn appartement afgelopen zomer 38 graden geweest? Waarom overstroomt Pakistan? Waarom d...