Columns van Koen

  Vorige week heb ik de magische leeftijd van 27 bereikt. Voor mij heeft deze leeftijd altijd een bepaald “jus” gehad, door onze grote boezemvriend: Kurt Cobain. Niet dat ik bang ben om hetzelfde te eindigen, integendeel! Maar als je als 13-jarig jongetje fan bent van Nirvana, voelt 27 als heel erg ver weg.   En nu is het dan zover. Ik ben er veel mee bezig, met mijn leeftijd. Om de een of andere reden is het voor mij altijd een ding geweest. Ik gok dat dit te maken heeft met het feit dat ik in groep 7 al de absurde lengte van 1,91 had bereikt, waardoor ik me nooit echt meer een kind heb gevoeld.   Nu word ik omringd met mensen aan alle kanten van het leeftijdsspectrum. De vriendinnen die ik via school heb leren kennen zijn allemaal wat jonger, en de vrienden die ik in mijn dagelijkse gang van zaken heb ontmoet allemaal dezelfde leeftijd, of wat ouder. Ergens is er iets in mij dat dat niet helemaal aan kan. Alsof ik moet schipperen tussen de twee verschillende leeftijdsgr...

Ik ben een man en ik huil. Zo. Dat is eruit. Want ook ik huil soms. Nog niet vaak genoeg als je het mij vraagt, maar het gaat steeds beter. Het is grappig hoe dit nog steeds een ding is voor me. Huilen. Het is eigenlijk als mens heel normaal dat je emoties ervaart, voelt, en daarvan je traanbuizen vol kan laten lopen. Maar waarom blijf het dan zo’n enorme drempel om me als man overheen te zetten?   Zo ben ik ook niet de enige die dit als een probleem ervaart. In mijn omgeving ken ik welgeteld één man die zegt: “ik huil en ik ben er trots op.” Mijn andere vrienden zeggen eigenlijk allemaal hetzelfde: “soms zou het wel wat meer mogen, maar om de een of andere reden vind ik het makkelijk om boos of woedend te worden, dan mezelf toe te geven aan de emotie, en verdrietig te zijn.”   Okay… niet in die exacte woorden, maar het komt wel vaak op hetzelfde neer: als man heb je geleerd dat je sterk moet zijn. “Ach, sta toch niet zo te janken joh, homo.” Of “je moet nu sterk zijn voor je ...

Het is werkelijk waar een prachtige dag. Buiten schijnt de zon alsof ze iets in te halen heeft, en ik sta ondertussen heerlijk in de airco van de kledingwinkel waar ik werk, te wachten op mooie mensen die ik mooie kleding kan aanpassen.     Het vooruitzicht naar deze zonnige Moederdag heeft ervoor gezorgd dat ik afgelopen vrijdag in tranen ben uitgebarsten bij mijn vriendin. Ik heb namelijk geen moeder meer. Ofja, ze is nog wel onder ons, maar niet meer in mijn leven. Niet fysiek in ieder geval. In mijn gedrag, maniertjes en mentale staat zal ze helaas altijd een rol blijven spelen. Hoe dat komt is een verhaal wat ik meer voor moet typen dan mijn polsen aan kunnen, dus die houd je te goed.   Het zien van alle blije gezichten op Instagram raakt een gevoelige snaar in mij. Het missen van, of het willen dat het anders zou kunnen zijn. De hoop van de afgelopen veertien jaar dat er iets zou veranderen zit, ondanks dat het breken van de ketting op mijn initiatief was, nog steed...