Columns van Koen

Het scherm van mijn telefoon licht op. Mijn ADHD-brein laat de mooie natuur die ik zie uit het raam van de bus voor wat het is, en focust zich op die paar centimeter aan licht in mijn rechterhand. Een nieuwsbericht:  “Johan Derksen vertelt over penetratie bewusteloze vrouw: 'Een jeugdzonde'”   Huh. Wat. Wat heeft die snor nu weer gedaan? Een vrouw gepenetreerd met een kaars? Ik houd er soms bijzondere fantasieën op na, maar een dronken persoon verkrachten met een voorwerp komt niet in mijn brein voor. Volgens de beste man gebeuren er nu eenmaal dingen als je jong bent.   Dat is het slechtste excuus dat ik ooit heb gehoord. Er gebeuren dingen als je jong bent. Ja, dat klopt. Dingen als de baard in de keel krijgen, een erectie krijgen van een bikinimodel in een magazine van de Large. Of met je dronken kop er heilig in geloven dat je tegen een helling van 60 graden omhoog kan fietsen (dit heb ik echt geprobeerd). Maar iemand lichamelijk mishandelen hoort daar niet bij. ...

Afgelopen maandag ben ik tijdens het kanoën het water in gekukeld. Nou is dat op zich nog wel geinig, maar het feit dat ik mijn hand vol in een boeket van brandnetels en distels plantte, gaf me hetzelfde slapende en verdovende gevoel, als wat ik in mijn hart voel als ik weer eens de website van de NOS open. Ik blijf het verwonderlijk vinden dat er tussen al het slechte nieuws, altijd wel een stukje over voetbal gaat.   Eerst zie ik “ Dodental tropische storm Megi op Filipijnen loopt op naar 224 ” en daar vervolgens recht onder: “ De aanstaande renovatie van United: 'Ideeën van Ten Hag moeten leidend zijn ” 224 doden en de naam Ten Hag zou je inderdaad als Feyenoordsupporter onder hetzelfde emotionele gevoel kunnen scharen, maar als ik er iets langer bij stil sta, vind ik die kop van Ten Hag toch een stukje pijnlijker.   De intelligentie die die man uitstraalt, is dezelfde intelligentie als de persoon die denkt dat het een goed idee is, om altijd maar voetbal voetbal voetbal te...

  De kranten koppen: “Student mijdt fysieke les sinds coronacrisis.” Mijn columns schrijf ik vaak tijdens de uurtjes op school, en ik kan dit beamen. Het is verdacht rustig in dit grote, vierkante, glazen gebouw dat men hier “P8” noemt. (Soms ook wel gekscherend “het meest bizar ingedeelde schoolgebouw ooit, wat lijkt op een combinatie tussen een aquarium en een kas waar ze zonnebloemen kweken”, maar dat bekt toch een stuk minder lekker).   Het is waar. De studenten waarmee ik in de klas zit, lijken stuk voor stuk een stuk ongemotiveerder dan ik was op die leeftijd. Onderuitgezakt, scrollend op de telefoon tijdens de presentatie van een studiegenoot, was niet de houding die ik (en de rest) aannam toen ik begon met studeren.   En ik moet zeggen, ik voel het bij mezelf ook wel. Het niet weten waar je moet beginnen, dus dan maar niks doen. Mijn to-do lijst bevat per dag meer taken dan het gemiddelde vierpersoonshuishouden boodschappenlijstje, en het allerergste: dat blijven ...

Soms weet ik niet zo goed waar ik moet starten. Dan kijk ik naar het nieuws, en dan zie ik die grote haakneus van onze Hugo weer op mijn beeldscherm verschijnen en dan voel ik me ineens zo ontzettend bedroeft. Hugo’tje met zijn appjes en mailtjes. De verpaupering van de Nederlandse overheid wordt met de dag groter. Het ergste is eigenlijk, dat we er met z’n alle geen moment meer van onder de indruk zijn.   “Ow wat mensjes gedupeerd met de toeslagen?” Ach ze hebben toch hun excuus aangeboden? “Huh, de belangrijkste man als het om veiligheid gaat, is gewoon lekker z’n trouwfeest aan het vieren?” Nou ja, hij heeft gewoon de pech dat hij de minister van Justitie en Veiligheid is. Laat die man ook eens een verzetje hebben.   En dan nu ome Hugo. Hugo de Bokkenrijder was er een schatje bij, want man man man, wat een enorme bak stront trekt Hugo de Jonge achter zich aan zeg. De beste man dacht dat het een slim idee was om met zijn privé mail met Sywert contact te hebben.  Dat is ...

De volgende keer als jij iets zegt wat me niet aanstaat, dan ros ik je vol voor je smoel. Dan weet je dat alvast. Tenminste, ik ga er voor het gemak even vanuit dat dat is hoe we tegenwoordig met elkaar omgaan. Aangezien ik in mijn omgeving vrij veel mensen spreek, die onze verse prins uit die bel lucht wel begrijpen.   Heel eerlijk, ik vond de grap ook niet heel smakelijk. Het voelde een beetje alsof je naar de McDonalds gaat om 00:30 ‘s nachts, en zo’n euroknaller broodje onder je neus geduwd krijgt dat er al minimaal twee uur ligt te zweten: het heeft zeker smaak, maar met iets meer moeite kan je heerlijk dineren.   Ik ben een druktemaker. Een mannetje dat regelmatig het vuur in de hol heeft. Mijn mening staat al klaar voordat je erom vraagt en als iets me niet zint dan hoor je dat. En stel dat er iemand is die het leuk vindt om een gerichte, beledigende grap te maken over mijn wederhelft, dan ben ik ook echt niet de beroerdste om daar iets van te zeggen.   Alleen om i...