Columns van Koen

  Het blijft me verbazen hoe ontzettend racistisch mensen uit de hoek kunnen komen.   Ik zit dus in de trein naar ’s-Hertogenbosch.  Gewoon Den Bosch dus. Heb daar altijd zo’n schijt hekel aan, dat je op 9292 ’s-Hertogenbosch moet invullen. Waarom? Niemand praat meer zo. Ik wil gewoon Den Bosch typen. Eigen het liefst den bos. Zonder hoofdletters, en zonder ch.   Maar goed, ik dwaal af. Ik zat dus in de trein naar den bos. En na 10 seconden ben ik van stoel gewisseld, omdat ik de vrouw die naast mij zat niet meer kon uitstaan. De zinnen die uit die praatgleuf kwamen waren van zo’n ondoordringbaar stom niveau, dat ik mijn IQ langzaam het spoor op voelde sijpelen.   “Dat er net zo’n groepje van die gekleurde jongen daar zaten” zei ze. “En dat die altijd zo’n herrie maken, en geen respect hebben voor onze normen en waarden, en eigenlijk maar beter terug konden gaan naar hun eigen land”. Wat ze bedoelt met “onze normen en waarden” is me niet helemaal duidelijk,...

Woensdag liep ik met mijn stempas in de hand, en paspoort in mijn linkerbilzak, als een optimistische man naar het stembureau. Ik weet niet of het het Pavlov effect was, maar de stoffige, rode potloodgeur die in de meeste stembureaus hangt, was zich langzaamaan weer in mijn neus aan het boren.   Stemmen is denk ik een van mijn favoriete activiteiten. Het betekent dat ik als individu invloed uit mag en kan oefenen op hoe ik bestuurd word. En voor de gemeente stemmen heeft natuurlijk een nog grootser effect. Sorry voor deze, voor mijn doen, saaie uitleg, maar schijnbaar zijn er heel veel mensen die dit niet begrijpen. In Waalwijk, het prachtige dorp waar ik woon, is maar 42,1% komen stemmen. Dat betekent dat er 28.703 mensen niet van hun luie reet af zijn gekomen, om te doen waar ze in landen als Rusland nu alleen maar over durven te dromen: kiezen wie er bepaalt wat je wel en niet mag doen, zonder dat je wordt opgepakt, als je opkomt voor je eigen rechten.   Overigens is dit la...

Zittend in een bushokje, starend naar de opkomende zon maak ik de keuze: ik stop ermee. Een moeilijke keuze, waar ik al maanden mee struggle en slecht van slaap. Uren over sta, zit of lig te piekeren.   Al meer dan een half jaar, gaat er geen dag voorbij zonder dat ik twijfel over wat ik wil. Want mijn hart weet het wel, maar mijn hoofd was het daar niet helemaal mee eens. Stel nou toch, dat de keuze die ik ging maken, zou betekenen dat ik mensen kwijt zou raken. Mensen die in het diepste van mijn ziel hebben gekeken. Sommige met mijn toestemming, andere omdat ze dit zichzelf hebben opgedrongen.   Keuzes maken is sowieso nooit mijn sterkste punt geweest. Het hele idee erachter is namelijk, dat je stilstaat bij wat je zelf wilt en voelt. En laat ik daar nu net moeite mee hebben.   Het begon al tijdens mijn geboorte: een maand te vroeg. Ik kon toen al niet kiezen voor mijn eigen gezondheid, en vond dat het wel eens tijd werd om de buitenwereld te begroeten. In mijn latere l...