Columns van Koen

De Tafelberg. Zuid Afrikanen. Ander eten. Andere mensen.   In een ander land zijn, zou het anders moeten maken. Maar na 6 maanden is mijn bevinding dat het geen reet uit maakt waar je bent. De shit in je hoofd en in je hart is wat je met je mee draagt. Of het nou in dat godsvergeten koude Nederland is, of hier in de zon in Kaapstad.   Leuke manier om mijn eerste column na 7 maanden mee te beginnen he. (Of zijn het eigenlijk blogs waarin ik mijn hart uitstort aan het internet?)    Maar goed. Ik zit dus hier. Al een maandje of 5/6 nu. Liefde van m’n leven gevonden, het hele pakket.   En waar ik dacht dat het voor mij een mooie manier om opnieuw te beginnen was, bleek dat niets minder waar.   De woede, boosheid, frustratie. Het is er allemaal nog. Niet dat dat heel verassend is als je leest wat ik allemaal geschreven heb de afgelopen twee jaar. Maar het wordt dus wel een tering groot probleem, als de mensen waar je echt écht ECHT kapot veel van houdt, als die ...

Dat ik voor 6 maanden naar Kaapstad ga, wil niet zeggen dat mijn buik ook moet voelen als Kaap de Goede Hoop.   Angst.   Er woedt een storm in mijn maagstreek waar zelfs stormjagers voor zouden uitwijken. Alleen het lukt mij maar niet om de storm te temmen.    Angst is iets geks.  Het bereid je voor op een situatie waarvan je niet weet of deze ook gaat gebeuren. Wat uiteindelijk resulteert in een “self-fulfilling prophecy” waarin de angst werkelijkheid wordt omdat je, onder het mom van valse controle, ernaar gaat leven.   Voor mij zit de angst in onduidelijkheid. Niet weten wat de toekomst gaat doen. Verandering van patroon of structuur. Maar vooral niet kunnen voorspellen hoe ik ergens op ga reageren.   Nu is het niet perse dat ik slecht reageer met betrekking tot de ander. Ik ben vooral heel erg goed in het saboteren van mezelf. “Koen de Redder” noemde mijn therapeut me. Koen de Redder met de glazenbol.   Mijn behoefte om een ander te redden is ...

Met waterige ogen lees ik de reflectie van Mario. Mijn Oostenrijkse vriend die ik echt heb leren kennen tijdens mijn twee weken in Kaapstad. Zondag 30 april zitten we samen een lekkere Guinness naar binnen te tikken, als Mario ineens verteld dat hij via via had gehoord dat er gisteren wellicht een vriend van hem zou zijn overleden (in Oostenrijk). Waarna ik hem aanspoor dat het wellicht een goed idee zou kunnen zijn als hij iemand zou bellen voor verduidelijking.   Nou, die verduidelijking kwam. Ik weet niet of je ooit een klap op je smoel hebt gehad van een kickbokser, maar dat komt minder hard aan dan dit nieuws.   Thomas, 32 jaar, gezond, nooit klachten. Aan het fietsen met zijn vriendin op z’n verjaardag en ineens stort hij in elkaar. Reanimatie mocht niet meer helpen.    “Maar Koen, dit wist je toch al, wat was het dan in de reflectie dat je zo emotioneel raakte?”   Nou ouwe kuttebaas, dat zal ik jou een haarfijn uitleggen. Komtie:   Op dit moment is m...

Afrika. Zuid-Afrika om precies te zijn. Dat is waar ik de afgelopen vier dagen mezelf volledig aan het herontdekken ben.   Ik ben in Kaapstad. Samen met de Global Citizenship course van Fontys ben ik twee weken te vinden in deze prachtige stad. Niet om alleen maar bier te drinken en vrouwen te neuken, maar ook om echt onderdeel te worden van de Zuid-Afrikaanse gemeenschap (waar bier drinken en vrouwen neuken ook een onderdeel van is).   Van de vier dagen dat ik hier ben, heb ik er al drie gehuild. Niet uit verdriet, maar omdat ik overmand werd met emoties. De eerste keer dat ik de traanbuizen opengooide als de deuren van de Mediamarkt tijdens Black Friday, was toen ik een jeugdkoor op straat zag optreden. Meiden, jongens en alles ertussenin zongen en dansten de longen uit het lijf. En ik huilde de emoties uit dat lange lijf van mij.   Op dinsdag zag ik een prachtig schilderij van Chemu Ng’ok. getiteld “Transfer”.  Het was mooi. Prachtig. Overweldigend. Emotionee...

  Vol verbazing lees ik mijn net twee minuten geleden binnengekomen mail:     “ Al jarenlang heeft Casade de taak om mensen met een (tijdelijke) verblijfsvergunning (zgn. statushouders) te huisvesten. De door u opgezegde huurwoning zal hiervoor ingezet worden. Graag horen wij z.s.m. van u of wij uw 06-nummers mogen doorgeven aan onze contactpersoon .”   Graag horen we dat wat…? Ik verbaas me over de mail en heb het idee dat ik het niet goed gelezen heb. Dit gebeurt me wel vaker (dad je dan ieds leezd wad er ijchenleik niet staad), maar dit keer staat het er echt.   Even wat context: Casade is mijn sociale huurbaas en die geven mijn telefoonnummer aan de volgende bewoner i.v.m. bezichtigingen. Hiervoor is al een aantal weken geleden, door mij, toestemming gegeven.   Waar ik me over verbaas is dat ze het schijnbaar nodig achten mij te informeren dat in het huis waar ik straks niet meer woon, een “statushouder” komt wonen. Fuck wat haat ik die term, het ontmen...

Het is dinsdag 14 maart. Vandaag staken voor de (voor mijn gevoel) 50 e   keer deze maand de buschauffeurs. Dus dat betekent dat ik in het “prachtige” Waalwijk opgesloten zit.   Zo voelt het voor mij. Alsof ik opgesloten zit. De trauma’s van de vorige verplichte thuiswerkmaanden heb ik nog niet verwerkt, of de huidige buscrisis steekt zich als een Kerberos weer op.    Kijk, ik snap het. Staken is een grondrecht. Het is belangrijk dat we dat grondrecht hebben, want op die manier kunnen we ervoor zorgen dat werkgevers niet net als vroeger alleen maar winst maken, slecht voor het personeel zorgen en mensen overwerkt in een greppel achterlaat. Al lijkt het soms nog, alsof dit wel nog steeds gebeurt.   Staken is dus een grondrecht. Maar, naar school gaan ook. En je papiertje in een stembus douwen.  Naar een psycholoog gaan is geen grondrecht, maar wel tering belangrijk!  Ow, en niet op je 27 e  met het schaamrood op de kaken aan je vader te hoeven vrag...